اصولا مکان یک پدیده مربوط به تجربه روزمره می باشد و به همین دلیل بر کلیه مفاهیم و برداشت های آکادمیک مقدم است. پدیدارشناسی رویکردی است که پیچیدگی این تجربه را تصدیق می کند و هدف آن روشن کردن ابعاد این تجربه بدون تنزل دادن آن به چند مدل خاص است. از دیدگاه پدیدارشناشی، مکان از یک سو در یک بافت و محیط خاص قرار گرفته و از سوی دیگر جنبه ای از باز بودن جهان را ارائه می دهد. مکان ها،که کلیت هایی کیفی از یک ماهیت پیچیده اند، نمی توانند به واسطه ای مفاهیمی تحلیلی و «علمی» شرح داده شوند. در اصل، علم امور واقعی را «مجرد می سازد» تا به دانشی بی طرف و «عینی» دست یابد. در واقع مکان ها با برقراری اتحاد بین جمعی از انسان ها آنان را هویتی مشترک بخشیده و از این رو پایه های هم نشینی، زندگی اجتماعی و جامعه را استوار می گردانند. پس اگر مکان ها، براستی یک جنبه ی اساسی و زیربنایی وجود بشر در جهان هستند، اگر آنها سرچشمه اطمینان، آسایش و هویت برای افراد و گروه های مردم می باشند،پس مهم است که روش های تجربه کردن،ساختن و نگهداری مکان از دست نرود. بنابراین در این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه ایی مروری بر اهمیت و شناخت مفاهیم پدیده مکان، ساختار مکان ، فضا،پدیده انسان ساخت، پدیده های طبیعی و خصلت با رویکرد پدیدارشناسی شده است.