بافتهاي سنتي ما روزگاري ماوا و محيطي امن، توام با آسايش و رفاه مردمي بودند كه در آن ساليان متمادي زندگي كرده‌اند. اين فضاها كه در طول قرنها ساخته شده و شكل گرفته‌اند، براساس تشخيص و قضاوت و انتخاب انديشمندانه آفريننده يا آفرينندگان آن متكي به ارزشها و شرايط متغير جامعه انساني آنروز بوجود آمده‌اند. در گذشته مقتضيات و روح حاكم بر زندگي ايرانيان (اعم از اقتصادي،‌ اجتماعي، سياسي، فرهنگي و مذهبي)،‌ همان روحي بود كه بر معماري آنان نيز حاكم بوده و هماهنگي كامل بين ساختار معماري و زيربناي زندگي اجتماعي و اقتصادي خانوارها وجود داشت. در واقع دلچسب بودن فضاهاي معماري در بافتهاي كهن بواسطه شناخت دقيق نيازهاي جمعي و پاسخگويي به آن بوده است. يعني فضاها علاوه بر پاسخگويي به عملكرد مادي نيازهاي روحي و رواني آن را نيز پاسخگو بود. محيطهاي شكل گرفته قديمي، انعكاسي از جامعه بوده و مفاهيمي همچون هويت، وحدت، خوانايي، هماهنگي، سازگاري و بسياري از مفاهيم ديگر را در خود جاي داده بود. اما به تدريج و با نفوذ سبك معماري مدرن و در دوره انقطاع تاريخي، محله‌ها انسجام و پيوستگي و هويت و تشخيص مستقل خود را از دست داده و مفهوم و ارزشهاي محله بي‌اعتبار شده و به دنبال درك ناشيانه و برداشت سودجويانه از ديدگاه مدرنيسم و رواج روش بساز و بفروش در ساختمان سازي، بافت مسكوني از شكل محله‌اي با بافت فشرده و بسته با برخوردهاي اجتماعي معدود به يك سيستم باز و قابل دسترسي با روابط اجتماعي پراكنده تبديل شد. ساختن خانه‌هاي رديفي بر روي قطعات سيستم باز و قابل دسترسي به روابط اجتماعي پراكنده تبديل شد. ساختن خانه‌هاي رديفي بر روي قطعات كوچك و مساوي زمين، بصورت يك شكل و بدون در نظر گرفتن خصوصيات محلي و اقليمي در شهرهاي مختلف، بافتهاي مسكوني تقريبا يكنواختي را ايجاد كرده است. در نتیجه این تحقیق بر آنست به سويي رود كه برخلاف ساده‌نگري،‌ يكنواختي و هم‌ساني سبك بين المللي، از شرايط محيطي و خصوصيات منطقه‌اي و مفاهيم تاريخي و فرهنگي استفاده نماید و طرحی جدیداز نظر نوآوري و تاثير شرايط زمان و مكان به نسبت سایر طرح ها ارائه نماید.