روش های سنتی در مسیریابی بهینه ی زیرساخت های خطی عمدتا بر پایه ی روش های پرهزینه و زمان بر هستند. این روش ها دقیق نبوده است و نمی توان به راحتی تمامی پارامترهای موثر در مسیریابی را در آن ها لحاظ کرد. بنابراین در اغلب مسیرهای طراحی شده، اکثر ملاحظات فنی و مهندسی، اقتصادی و محیطزیستی لحاظ نمی شوند. در این میان فنون سنجش از دور، سامانه ی اطلاعات جغرافیایی و روش های هوشمند ابزارهای موثر و کارآمدی برای تصمیم گیری و مشاوره ی کارشناسان در طراحی زیرساخت های خطی هستند. یکی از سودمندترین کاربردهای سامانه ی اطلاعات جغرافیایی ، تعیین کوتاه ترین، کم هزینه ترین یا کم اثرترین مسیر به منظور اتصال دو مکان است. در میان روش های مبتنی بر سامانه ی اطلاعات جغرافیایی ، روش تحلیل کم هزینه ترین مسیر که رایج ترین روش در طراحی زیرساخت های خطی است، امکان تعیین مسیر بهینه به منظور اتصال دو مکان را با ترکیب معیارهای متعدد دارد. هدف اصلی از این مقاله معرفی روش تحلیل کم هزینه ترین مسیر به عنوان روشی مناسب در مدل رستری به منظور مسیریابی بهینه ی زیرساخت های خطی است.