معماری پایدار به عنوان مهم ترین راهکار در سال های اخیر شناخته شده و تمام کشورهای جهان برای رسیدن به این امر و استفاده از عنصر طبیعی درحال تعامل هستند. بررسی معماری سنتی ایران نشان دهنده معماری پایدار است. عنصرآب به عنوان عنصر طبیعی و حیاط به عنوان عنصر اساسی در معماری سنتی نخستین گام ها را در پایداری معماری برداشته است به طور مثال سیستم های آبی که با استفاده از برودت تبخیری باعث آسایش حرارتی ساکنان می شوند می تواند حائز اهمیت باشند.ولیکن با این وجود در روند طراحی و برنامه ریزی توسعه جدید شهری ، رعایت اصول پایداری از جمله طراحی متناسب با اقلیم، به فراموشی سپرده شده است.هدف کلان این نوشتار ارائه راه کارهای طراحی در توسعه های جدید شهر، مبتنی بر معیار های بوم شناختی و اقلیمی،و معرفی معیار های طراحی در اقلیم گرم و خشک می باشد.