معماری به عنوان یکی از قدیمی ترین اشکال باز نمایی فرهنگ بشر از بیشینه ای بسیار کهن برخوردار است. سیر تحول و دگرگونی بناها طی هزاران سال بازگو کننده تحولات فرهنگی جوامع با توجه به نیازها و توقعات مردم در دوره های مختلف تاریخ از محیط اطراف خود بوده. یکی از شاخه های مهم معماری، معماری آرامگاهی یا تدفینی است. که این بناها همانند گونه های دیگر معماری تحت تاثیر عوامل اجتماعی شکل می گرفتند. در یک تقسیم بندی کلی در خصوص معماری تدفینی می توان این نوع معماری را به دو نوع تقسیم کرد، بناهای آرامگاهی مذهبی و غیر مذهبی، بناهایی که تحت تاثیر عوامل غیر مذهبی بودند اغلب توسعه پیدا نکرده و عمرشان محدود به زمان خود بوده در مقابل بناهایی که تحت تاثیر عوامل مذهبی احداث شده بود در طول تاریخ گسترش یافته و بر حجم و معماری آن افزوده شده است.(حسینی1388)
گنبد سلطانیه، یک بنای آرامگاهی غیر مذهبی است که واقع در شهر سلطانیه در استان زنجان و یکی از شاهکارهای معماری اسلامی است که در حد فاصل سال های 704 تا 712 هجری قمری، به دستور اولجایتو پادشاه مغول، ساخته شده و با توجه به اینکه این بنا از نوع آرامگاه های غیر مذهبی بوده همواره در دنیای معماری اسلامی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این تحقیق بررسی ابعاد مختلف مبدا و نحوه پیدایش و مبانی اعتقادی شکل گیری بناهای آرامگاهی در طول دوران اسلامی است وهم چنین مطالعه بر جزئیات معماری بنای سلطانیه به عنوان یک نمونه اصیل و بارز بنای تدفینی در معماری اسلامی ایران و دلایل ماندگاری و توسعه این بنای تاریخی است که با توجه به یافته های پژوهش این موضوع حاصل می شود که تنها عوامل مذهبی و سیاسی بر گسترش بناها آرامگاهی تاثیر گذار نبوده بلکه در کنار آن کیفیت فضایی بنا و ارتباط بنا با فرهنگ و باورها و نیازهای مردم عامل اساسی در ماندگاری بناهای تدفینی بوده است.