در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار، پایداری محیطی در ارتباط با معماری اهمیت زیادی دارد و مسایل زیست محیطی که آینده بشر را به خطر انداخته است، معماران را به چاره اندیشی وا داشته است. یکی از راه های موجود نقش معماری بومی در پایداری محیطی با تاکید بر توسعه پایدار می باشد که در دهه های گذشته تاکید زیادی بر آن شده است. در این راستا هدف این مطالعه، بررسی نقش معماری بومی در پایداری محیطی در شهر زابل می باشد. روش تحقیق، توصیفی، تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و میدانی می باشد. همچنین در جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS استفاده شده است. داده های پژوهش از 8 نوع شاخص که هر کدام به صورت سئوال مطرح شده اند تشکیل شده است. نتایج پژوهش نشانگر آن است که با توجه به اینکه سطح معناداری 000/0 بوده و چون کمتر از 05/0 بوده اند، می توان گفت فرضیه H1 تایید می گردد که معماری بومی مساکن شهری در پایداری محیطی شهر تاثیر زیادی دارد. در پایان نیز در راستای نتایج تحقیق راهکار هایی پیشنهاد شد.