در انسان ها به صورت ذاتی به طبیعت علاقه دارند و همواره بدان وابسته و نیازمند هستند؛ به گونه اي که براي حفظ و ارتقاي سلامت روحی و جسمی خود به برقراري رابطه با آن احتیاج دارند. اولین و آشکارترین تاثیر طبیعت بر انسان، ایجاد احساس آرامش و کاهش استرس است که این امر خود پیش زمینه اي براي ارتقاي سلامت می باشد. از طرفی، مطالعات انجام شده در خصوص گذران ساعت های طولانی در مراکز درمانی، نشان داده است که این ساعات برای بیماران، ملاقات کنندگان و کارکنان تجربه ای تنش زاست. ازاین رو استفاده از طبیعت در مراکز درمانی، بعنوانِ رهیافتی جهتِ کاهش تنش های محیطی و ارتقاء کیفیتِ محیط، مورد توجه و تحقیق پژوهشگرانِ بسیاری قرار گرفته است. یافته های آنها مبین این مطلب است که استفاده از فضای سبز و ایجاد امکان دسترسی کاربران مراکز درمانی به طبیعت، می تواند محیطی آرامش بخش مهیا سازد و همچنین در روند بهبودی بیماران مؤثر واقع شود.
در میان اقشار مختلف، کودکان به عنوان آسیب پذیر ترین گروه انسان ها، (به ویژه در هنگام بیماری) همواره مورد توجه طراحان و برنامه ریزان قرار داشته اند. کودکان به دلیل شرایط خاص جسمی و روحی، نیازمند توجه ویژه هستند. ارائه تدابیر مربوط به طراحی فضاهای درمانی با رویکرد روانشناسی محیطی، گام مثبتی در این زمینه است و یکی از راهکارهای کمک به تسریع درمان در این بیماران، استفاده از جاذبه ها و اثرات درمانی محیط طبیعی در بیمارستان ها و فضاهای درمانی آنهاست. این نوشتار تلاش خواهد کرد تا به روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس مطالعات اسنادی و کتابخانه اي، ضمن بررسی ویژگی های جسمی و روحی کودکان و همچنین مفاهیم مرتبط با "باغ شفابخش" و نقش طبیعت در ارتقای سلامت و بهبود بیماری ها، به بررسی و تحلیل تاثیر آن بر درمان بیماری کودکان بپردازد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که وجود عناصر طبیعی در فضاهای درمانی مختص کودکان، می تواند نتیجه مثبتی بر روند درمان آنها، روحیه خانواده ها، بازده کارمندان و... داشته باشد.