با رشد سریع شهرنشینی و گسترش کلان شهرها، حفاظت از منابع زیست محیطی برای نسلهای آینده و معضل کاهش منابع فسیلی بیش از پیش مورد توجه طراحان شهری قرار گرفت. تغییر سبک زندگی، افزایش استفاده از خودروهای شخصی، تغییر در فضاهای سبز توجه برنامه ریزان شهری را هرچه بیشتر به نوع ارتباط شهروندان با محیط پیرامون جلب کرد. در واقع بسیاری از تصمیمات که برای شهرها اتخاذ می شد مورد توجه شهروندان نبود و در دراز مدت موجب دلسردی یا عدم استقبال آنان بود. با عنوان شدن روشهای فعال و غیر فعال در پایداری و طراحی ها و خدمات شهری نیاز به اجزایی شکل پذیر که سریعا با نیاز مردم و طراحان هماهنگ شوند هویدا شد و ایده های فراوانی برای مقیاس خرد و کلان در شهرهای پایدار مطرح شد. ارزش مبلمان شهری به عنوان ابزاری که بهره برداری از محیط پیرامون را جهت دهی و هدایت می کند آشکار گردید. آنچه که عنوان پایداری را به این تجهیزات نسبت می دهد فراتر از بازیافت شدن و تعاریف اولیه می باشد و در واقع طراحی پایدار تجهیزات شهری نقش عمده ای در پیوند گروههای مختلف و عدالت اجتماعی و مسوولیت پذیری شهروندان خواهد داشت و غیر مستقیم در ایجاد منظر پایدار و ارایه بازخوردهای اولیه اجتماعی به طراحان منظر شهری در زمان کوتاه کمک شایانی خواهد کرد.
اینکه تجهیزات شهری چه زمانی و به چه روشهایی می توانند به معیارهای پایداری اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی نزدیک شوند و از طرفی تعاملگرایی در شهرها و تجهیزات منعطف شهری چگونه و در چه لایه هایی به نیاز های کاربران پاسخگو می باشند از سوالهای اصلی پژوهش است. در این پژوهش بعد از تعاریف اولیه در مورد شهرافزار و انواع و جایگاه آن در منظر شهری به ارتباط منظر و شهر پایدار و جایگاه معماری تعاملگرا در پایداری پرداخته می شود و خصوصیات مبلمان پایدار و تعاملگرا بیان می شود و با بررسی تصویری روددره و بوستان نهج البلاغه تهران به ارایه پیشنهاد مرتبط پرداخته می شود.