مدیریت بحران به منزله یک رشته علمی، بطور کلی در حوزه مدیریت استراتژیک قرار گرفته و فرایندی است برای پیش گیری از بحران و یا به حداقل رسانیدن اثرات آن به هنگام وقوع یک بحران و برای انجام این فرایند باید بدترین وضعیت ها را برنامه ریزی و سپس روش هایی را برای اداره و حل آن جستجو کرد. بافت‌های تاریخی جزئی از سرمایه‌های فرهنگی ایران هستند و حکم اندوخته‌هایی متراکم را دارند.. در برنامه ریزی و تعریف استراتژی كلان برای مدیریت بحران در بافت های فرسوده شهری به دو موضوع الزامات مدیریت بحران شامل سازماندهی، برنامه ریزی، استفاده بهینه از منابع، مهارت های تخصصی و نیازهای آموزشی و كسب آمادگی و همچنین اجزاء سیستم مدیریت بحران شامل آمادگی، پیشگیری، كاهش اثرات، مقابله(امداد و نجات) و بازتوانی بازسازی می بایست توجه شود كه می تواند مبنای تعریف راهكارهای میان مدت در زمینه مدیریت بحران در بافت های فرسوده باشد.این مقاله به دنبال آن است که با بررسی و معرفی کالبدی- فضایی بافتهای تاریخی، مشکلات و نقاط قوت این گونه بافتها را در کمک به مدیریت بحران بیان نموده و سپس به معرفی روش های کمک به توانمندسازی مدیریت بحران در این بافتها بپردازد. روش این تحقیق مبتنی بر الگوی توصیفی- تحلیلی بوده و در این راستا از منابع اسنادی (کتابخانهای) استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که اگرچه امکانات و عناصر شهری موجود در بافتهای تاریخی برای مدیریت بحران زلزله کافی نیستند ولی می توان با برنامه ریزی و با استفاده از همین امکانات کم، بحران را تا حدودی مدیریت کرد.