مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده و می توانند تأثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط آنها در پی داشته باشند. از طرفی، نگراني درباره كيفيت زندگي مدرن از خصوصيات جامعة معاصر است، چراکه بسیاری از ناهنجاري هاي رفتاري در جوامع شهري و روستايي ضمن داشتن ريشه هاي تاريخي، فرهنگي و اقتصادي، در كيفيت فضاهاي سكونتي و كاري آنان نهفته است كه مي تواند تابعي از كيفيت محيط باشد.
يكي از ابعاد مطالعات كيفيت زندگي مربوط به شاخص هاي ذهني آن مي باشد كه در اين بعد از مطالعات كيفيت زندگي مي تواند ميزان تجمعي از سطح رضايت در قلمروهاي مختلف زندگي باشد .در این رابطه بررسی شاخص¬های ذهنی کیفیت زندگی در مجتمع-های مسکونی با هدف: 1) شناخت عوامل موثر در کیفیت زندگی، 2) بررسی شاخص¬های ذهنی کیفیت زندگی در یک مجتمع مسکونی، 3) بررسی رابطه کیفیت زندگی و چگونگی روابط بین افراد ساکن در مجتمع مسکونی، مد نظر قرار گرفته و بر اساس این فرضیه تدوین گردیده که: افزایش کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی بر روابط افراد ساکن در آن مجتمع، تأثیر مثبت دارد. با توجه به اینکه رضايت از زندگي به عنوان مؤلفه اصلي كيفيت زند گي مورد تأكيد قرار مي گيرد، در یک دسته بندی کلی مهمترین شاخص های ذهنی که در افزایش احساس رضایت در مجتمع های مسکونی نقش دارند، عبارتند از: عوامل شخصی، عوامل معماری _ زیست محیطی، عوامل اقتصادی. نتایج پژوهش حاکی از آن است که هرچقدر احساس رضایت از سکونت بالاتر رود، کیفیت زندگی در آن محیط مسکونی افزایش می یابد، درنتیجه احساس تعلق خاطر به محیط مسکونی افزایش می یابد، این امر موجب بهبود روابط ساکنان خواهد شد.