محیط های آموزشی از قبیل ( مهدکودک ، دبستان ، دبیرستان و دانشگاه و...) جزء فضاهایی محسوب می شوند که دانش آموزان بیشترین اوقات خود را در این فضاها صرف آموزش و تحصیل می کنند . به همین جهت این گونه فضاها باید شرایط مناسبی را از لحاظ محیطی برای افراد فراهم آورد تا دانش آموز جذب آن محیط شود و از تنش و اضطرابی که ممکن است بواسطه محیط غیر استاندارد در وی بوجود آید را کم کند . اگر از افراد مختلف درباره کیفیت فضاهای آموزشی سوال پرسیده شود ، هر کدام بر اساس آنچه که قبلا خود در آن محیط ها تحصیل می کردند و یا در حال تحصیل هستند را تجسم کرده و بیان می کنند ( یک حیاط باز خشک که دور تا دور آن درختانی قرار دارد ، با کف آسفالت شده و ساختمانی که پنجره های آن اغلب جوش کاری شده و توسط نرده و حفاظ هایی از پشت همچون دیوارهای زندان پوشانده شده است ).
این ذهنیت بر اساس آنچه که افراد قبلأ در این گونه فضاها تجربه داشته اند به اشکال مختلف بیان می گردد که ناشی از حس روانی افراد می باشد . در دنیای امروز به فضاهای آموزشی بیش از پیش توجه می شود و سعی می کنند فضاها ( داخلی و خارجی ) را مطابق با ذوق و سلیقه دانش آموزان طراحی کنند تا حس تعلق و امنیت در افراد بوجود آید .
در این مقاله ابتدا به روانشناسی محیطی و نظریه های مختلفی که در این زمینه مطرح است پرداخته می شود و ضمن بررسی نمونه های مختلف به نتایج حاصل از پژوهشی که اینجانب از مدارس مختلف از دانش آموزان درباره فضای ایده آل آنها پرسیده شده است می پردازیم.