جنگ سابقه ای به قدمت بشر دارد،از این رو آثار آن از گذشته تاکنون ابعاد مختلفی از زندگی او را تحت تاثیر قرار داده.اما با گذشت زمان و ورود به عصر جدید تعاریف و اهداف درگیری ها متحول شده و پیامدهای آنها پیچیده تر گشته.از این رو مواجهه ی با جنگ و آثار آن نیازمند بررسی های دقیق تری است.از آنجا که به وقوع پیوستن هر پدیده فیزیکی،از جمله جنگ نیازمند یک بستر فضا- زمانی است،در بسیاری از درگیری ها شهرها بستر این واقعه بوده اند. لذا ورود فعالان شهری اعم از برنامه ریزان شهری،شهرسازان و معماران به این حوزه ضروری است.در جریان جنگ ایران- عراق،خرمشهر از جمله شهرهایی بود که بیشترین آسیب را متحمل شد.اکنون با گذشت حدود سه دهه از این واقعه،سوالاتی در ارتباط با سیمای این شهر جنگزده مطرح است.آیا شیوه ی مواجهه ی با این شهر در طول این سه دهه و در میان همه ی اقشار یکسان بوده؟اگر نه،این شیوه ها کدامند؟و تفاوت در آنها با چه عواملی در ارتباط است؟برای یافتن پاسخ این پرسشها باید به جست و جوی این پدیده ی اجتماعی(جنگ) در یک بستر پیچیده پرداخت و آن را ازگذشته تا اکنون مورد تحلیل قرارداد،راهبردی که وانگ آن را روش تفسیری می نامد.برای نزدیک شدن پاسخ ها به واقعیت بررسی شرایط نمونه ی موجود بسیار مفید خواهد بود. از این رو دو راهبرد تاریخی-تفسیری و پژوهش موردی در جریان پژوهش به کار گرفته خواهند شد.به نظر می رسد تفاوت در هدف از تخریبها در جریان جنگ،بر شیوه ی مواجهه تصمیم سازان با بنای تخریب شده،پس از جنگ تاثیر گذار باشد.علاوه بر این عده ای بر حفظ شهر به عنوان بخشی از تاریخ مقدس کشور تاکید دارند و گروهی خواستار ازسرگیری زندگی در شهر از طریق خلق فضای زیستی جدید هستند،در این میان تفاوت درعواملی چون: اقتصاد،نیروی انسانی ،میزان تخریب ها و ... در بازه های زمانی مختلف جریان را به سمت یکی از این دو گرایش هدایت می کند.اوضاع روانی پس از جنگ،نیاز سریع افراد به مسکن و ... سبب شد در آغاز مسیر،برنامه ی صحیح و مدونی در این راستا شکل نگیرد و با گذشت سه دهه همچنان این تعارضات مطرح است.این پژوهش به برسسی این دو گرایش و پیامد های مثبت و منفی آن اختصاص دارد.