شهرهاي خلّاق به عنوان مراكز نوآوري، خلّاقيت و تبديل ايده به ثروت، قلمداد مي گردند . از آن جا كه ايده و نوآوري عناصر اصلي رقابتي در عصر جهاني شدن ، هستند؛ داشتن شهر خلّاق، آرزوي هر جامعه اي است . آن چه كه در مورد شهر خلّاق با توجه به ادبيات نظري مي توان ذكر كرد اين است كه شهرخلّاق رويكردي فرهنگي در توسعه شهري است . در اين رويكرد شهر بايد بتواند محيطي جذّاب براي جذب و پرورش استعدادها، نوآوري ها وايده ها باشد و بتواند از ايده و خلّاقيت افراد چه افراد خاص و ويژه مثل هنرمندان، دانشمندان، نويسندگان و چه از ايده هاي شهروندان عادي در جهت حل مسائل اساسي و نيز در جهت پايه ريزي رشد و توسعه اي خلّاق بهره ببرد . در اين نگرش ، فرهنگ پايه اصلي توسعه محسوب مي شود و ساير بخش ها از آن متاثّر است . بطوري كه اساس اقتصادي اين شهرها نيز بر پايه فرهنگ و منابع فرهنگي است و از مفاهيمي چون صنايع فرهنگي، صنايع خلّاق و اقتصاد خلّاق سخن به ميان مي آيد اين تحقيق، مروري بر مباني مفهومي شهرهاي خلّاق است. از اين رو تلاش بر آن دارد، كه با رويكردي توصيفي – تحليلي، مفاهيم كليدي و ابعاد مختلف موضوع شهرهاي خلّاق و شهر های پسا صنعتی را مورد بحث قرار دهد. با توجه به ماهيت تحقيق، شيوه گردآوري داده ها نيز كتابخانه اي مي باشد.