شاید هیچ مرحله از زندگی وجود نداشته که آنچنان پر از افسانه هایی همانند دوران سالمندی باشد .کلیشه های عادی سن پیری ،گویای آن است که سالمندی یعنی تنهایی، ضعف، بیماری، فراموشی و ترس از بزهکاری . ارزیابی های پژوهشی بیانگر این است که احساس نیاز به خشنودی در بین سالمندان بیش از جوانان و میانسالان می باشد .بسیاری از سالمندان برخی افسانه های تبعیض بر ضد پیران را پذیرفته و یک چنین سرنوشت غم انگیزی ،نشانه-ای از کاهش منزلت اجتماعی ،خودپنداری منفی و سالمند زیستی زود رس می باشد .باید به دنبال چگونگی برانگیخته شدن افراد پیر در برخورد متقابل با محیط های بیرونی و اجتماعی برای رابطه شخصی و محیطی پرداخت.با حضور نداشتن سالمندان در جمعی از هم سن وسالان خود آنان را بیش از پیش به انزوا و خلوت می کشاند خصوصا افرادی که جفت خود را از دست داده اند.
طراحی محیط¬هایی که در آن¬ها امکان وقوع رویدادهای مثبت به میزان بالایی برای افراد سالمند وجود داشته و امید و ایمان و دید مثبت به زندگی در مقطع جدید فراهم گردد تا احساس مطلوبی روی سالمندان اعمال کنند و سالمندان آزادانه اعمال خود را انتخاب کنند از اهداف این تحقیق است. از این رو برای جلوگیری از تحمیل یک انتخاب محیطی به سالمند می توان نخست به صورت سنجیده و آگاهانه طراحی های غنی را برای ایجاد رویدادهای مثبت در نظر گرفت و آن ها را به گونه ای نشان داد که در انتخاب محیط به نیاز و خواسته های شخصی سالمند توجه شود.هدف کلی از این تحقیق رسیدن به چگونگی طراحی فضایی برای استقلال و شفای جسمی و روحی سالمند و ایجاد امید و ایمان در آنان و بازگشت به چرخه زندگی در این مقطع جدید از زندگی و رفع ضعف های سالمندان در فضای مختص به این قشر پر تجربه و پر افسانه از جامعه است.