بررسي و شناخت وضعیت محلات و تنگناهای توسعه آنها به لحاظ پایداری و توسعه پایدار در شهرها، از مسائلي است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی شهری مطرح شده، اما هنوز در کشور ما جایگاه آن به خوبي طرح نشده است. رشد فزاینده شهرنشینی و تغییر در ماهیت و پیچیدگی مسایل شهرها و همچنین در بستر افزایش توجهات بین اللملی به محیط زیست و مسائل مربوط به کیفیت زندگی، باعث شده تا تلاش برای دستیابی به پایداری محلات مورد توجه قرار گیرد. مقوله پایداری به ویژه در زمینه مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی از جمله مهم ترین مباحث قرن حاضر بوده است. در سالهای اخیر نتایج حاصل از تحقیقات علمی بر اهمیت ایجاد محلاتی پایدار و سالم و اجتناب از پراکنده رویی شهری تاکید می ورزد.
تاب آوری شهری یکی از مفاهیم نوین است که بیشتر در مواجهه با ناشناخته ها و عدم قطعیت ها به کار برده می شود. در شهرهای تاب‌آور در برابر حوادث، برنامه‌ریزی و مدیریت حوادث به‌گونه‌ای است که حداقل تلفات انسانی و خسارات اقتصادی بر شهر تحمیل شود و حفاظت و حمایت‌های لازم از استمرار معیشت، زندگی و سلامت شهروندان صورت گیرد. به دلیل مشکلات متعددی که محلات شهر تهران در مولفه های کالبدی دارد، بعد کالبدی تاب آوری شهری می تواند تاثیر بسیار زیادی در پایداری محلات شهری بگذارد.
در این مقاله با در نظر گرفتن ابعاد متفاوت رویکرد تاب آوری و بررسی بعد کالبدی آن در منطقه 11 تهران، 4 معیار اصلی به همراه زیر معیار های آن در نظر گرفته شده است. از این رو هدف اصلي این پژوهش، سنجش سطح معیار های تاب آوری کالبدی در منطقه 11 شهرداری تهران با استفاده از تکنیک TOPSIS است. با توجه به متنوع بودن معیار های تاثیر گزار در این محدوده به ارزیابی معیارهای کالبدی به عنوان تاثیرگذار ترین عامل در پایداری محلات مبادرت ورزیده شده و در انتها محلات متفاوت در منطقه 11 در بعد کالبدی تاب آوری الویت بندی شده است.