امروزه در ایران ساخت مجموعه های مسکونی، یکی از راهکارهایی میباشد که برای پاسخ به افزایش رشد جمعیت اللخصوص در کلانشهرها به صورت انبوه طرح ریزی و عملیاتی می گردد.این مجموعه ها عموماً شامل بخش های مسکونی، جهت رفع نیاز به سرپناه، و بخشهای خدماتی، آموزشی، تجاری و بهداشتی، به منظور رفع سایر نیازهای افراد، از روزانه تا هفتگی، میباشند. جنبه های کیفی بناها ازجمله استقرار مناسب فرد درمحیط فیزیکی توام با ارامش و ارتباط با فضاهای بازگردیده که دردراز مدت منجر به نارضایتی ساکنین میشود و همین ملزوم باعث هنجارهایی می شود که جامعه را در سطح خرد و کلان با چالش هایی روبه رو خواهد ساخت . بر همین اساس پژوهش فوق با در نظر گرفتن جامعیتی از مولفه های پایداری : هویت ، فرهنگ ، اقتصاد، اقلیم و فناوری منعطف بر مولفه های کالبدی و غیر کالبدی که بر گرفته از منابع نظری پژوهش های گذشته و تحلیلی دوباره با توجه به ویژگی های اصلی پاسخی را به عنوان راهکارهای تعامل میان محیط و انسان در نقش رضایتمندی نسبی ارائه می دارد که هدف از آن اشاعه فرهنگ اجتماعی با محوریت پایداری در چارچوب های عملکردگرایانه در مدلینگ های مختلف بر کاربری هایی مسکونی می باشد.