با پیشرفت فناوری هوش مصنوعی و گسترش تعاملات مستقل میان سامانه‌های هوشمند، قراردادهای میان‌هوشی به‌عنوان یکی از حوزه‌های نوظهور در حقوق سایبری مطرح شده‌اند. پرسش اصلی این پژوهش این است که چارچوب‌های حقوقی موجود چگونه می‌توانند قراردادهای بین سامانه‌های AI را مدیریت کنند و چه چالش‌هایی در زمینه مسئولیت، اعتبار حقوقی و اجرای این قراردادها وجود دارد. اهمیت این موضوع از آن جهت است که تعاملات AI-AI می‌تواند به ایجاد تعهدات حقوقی بدون دخالت مستقیم انسان منجر شود و قوانین سنتی پاسخگوی نیازهای جدید نباشند. هدف این مقاله تحلیل حقوقی قراردادهای میان‌هوشی و بررسی ظرفیت قوانین نوپدید حقوق سایبری در مواجهه با این پدیده است. روش پژوهش توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی شامل بررسی قوانین موجود، اسناد بین‌المللی، و نمونه‌های قراردادهای میان‌هوشی فرضی است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که اگرچه مفاهیم سنتی قراردادها و مسئولیت حقوقی قابلیت انطباق اولیه با تعاملات AI-AI را دارند، اما خلأهای قانونی و عدم شفافیت در تعریف اراده و تعهدات ماشین‌ها، نیازمند توسعه چارچوب‌های نوین و مقررات خاص حقوق سایبری است. نوآوری این مقاله در ارائه تحلیل ترکیبی از حقوق قراردادها و مفاهیم نوپدید حقوق سایبری برای تعاملات میان‌هوشی و پیشنهاد معیارهای قانونی برای اعتبارسنجی و تضمین اجرای این قراردادها است. یافته‌ها می‌تواند مسیر تدوین مقررات جامع و حمایت قانونی از تعاملات خودکار هوشمند را روشن سازد.