گسترش روزافزون فناوری‌های دیجیتال و ظهور بلاک‌چین به‌عنوان بستری نوین برای تبادل و ذخیره‌سازی داده‌ها، چالش‌های متعددی را در عرصه حقوق سایبری ایجاد کرده است. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، تعارض میان «حق فراموشی» به‌عنوان یک حق بنیادین در حمایت از حریم خصوصی و «پایداری داده‌ها» به‌عنوان ویژگی ذاتی بلاک‌چین است. پرسش اصلی این تحقیق آن است که چگونه می‌توان میان این دو مفهوم که ظاهراً در تضاد با یکدیگر قرار دارند، تعادل ایجاد کرد. ضرورت بررسی این موضوع در آن است که حق فراموشی به‌ویژه پس از تصویب مقررات عمومی حفاظت از داده‌ها در اتحادیه اروپا به یک مطالبه حقوقی جهانی تبدیل شده، در حالی‌که فناوری بلاک‌چین بر غیرقابل تغییر بودن داده‌ها استوار است و این دو اصل در تقابل مستقیم قرار می‌گیرند. هدف این مقاله آن است که ضمن واکاوی ابعاد حقوقی و فنی این تعارض، راهکارهایی برای هم‌سویی نسبی میان اصول حقوقی و الزامات فناورانه ارائه نماید. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی است و تلاش شده با بهره‌گیری از منابع حقوقی و گزارش‌های فنی، تصویری جامع از مسئله ارائه گردد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که اگرچه حق فراموشی در بستر بلاک‌چین با محدودیت‌های جدی مواجه است، اما می‌توان از طریق رویکردهای نوینی مانند استفاده از داده‌های برون‌زنجیره‌ای، رمزنگاری کلیدهای دسترسی و طراحی الگوهای ترکیبی میان فناوری و مقررات حقوقی، امکان تحقق نسبی این حق را فراهم ساخت. نوآوری مقاله در این است که به‌جای تقابل صفر و یکی میان حق فراموشی و پایداری داده‌ها، بر ایده همزیستی و همگرایی این دو اصل از طریق ابزارهای حقوقی و فنی تأکید می‌کند.