در عصر فناوری‌های نوین و ظهور نسل چهارم فناوری‌ها، توسعه نظام‌مند حقوق سایبری به یکی از دغدغه‌های اساسی جوامع علمی و حقوقی تبدیل شده است. پرسش اصلی این تحقیق این است که چگونه اخلاق دیجیتال می‌تواند به تدوین قوانین سایبری منسجم و کاربردی کمک کند و توازن میان نوآوری فناورانه و حفاظت از حقوق کاربران را برقرار سازد. ضرورت بررسی این موضوع از آنجا ناشی می‌شود که گسترش روزافزون فناوری‌های هوش مصنوعی، اینترنت اشیا و بلاکچین، چالش‌های اخلاقی و حقوقی پیچیده‌ای ایجاد کرده است که قوانین موجود اغلب قادر به پاسخگویی به آن‌ها نیستند. هدف این مقاله تحلیل جایگاه اخلاق دیجیتال در شکل‌دهی به چارچوب‌های قانونی سایبری و ارائه راهکارهایی برای بهبود انسجام و کارایی نظام حقوقی است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی منابع علمی، قوانین موجود و مقالات تخصصی حوزه فناوری و حقوق سایبری است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که ادغام اصول اخلاق دیجیتال در فرآیند تدوین قوانین سایبری، موجب ارتقای شفافیت، مسئولیت‌پذیری و رعایت حقوق کاربران در فضای دیجیتال می‌شود و می‌تواند از ایجاد خلأهای قانونی جلوگیری کند. نوآوری اصلی مقاله در ارائه مدلی چارچوب‌محور است که به‌طور همزمان ملاحظات اخلاقی و الزامات قانونی را در توسعه حقوق سایبری نسل چهارم فناوری‌ها ترکیب می‌کند و افق تازه‌ای برای سیاست‌گذاری فناورانه و حفاظت از حقوق دیجیتال ارائه می‌دهد.