گسترش فناوری‌های نوین به‌ویژه واقعیت افزوده و واقعیت مجازی تحولی بنیادین در عرصه تعاملات انسانی، اقتصادی و فرهنگی ایجاد کرده است. این پلتفرم‌ها با ایجاد فضاهای مجازی و ترکیب آن با محیط واقعی، نه‌تنها شیوه‌های ارتباط و سرگرمی را دگرگون ساخته‌اند بلکه چالش‌های حقوقی جدیدی را نیز پدید آورده‌اند. پرسش اصلی این پژوهش آن است که حقوق سایبری چه نقشی در تنظیم‌گری و کنترل ابعاد مختلف این پلتفرم‌ها ایفا می‌کند و چگونه می‌توان تعادلی میان آزادی‌های فردی، منافع عمومی و الزامات امنیتی برقرار ساخت. اهمیت بررسی این موضوع در آن است که فقدان چارچوب‌های حقوقی روشن می‌تواند منجر به نقض حریم خصوصی کاربران، بروز جرایم سایبری نوظهور، و حتی تهدید امنیت ملی شود. هدف اصلی مقاله، تبیین ضرورت تدوین مقررات متناسب با ویژگی‌های خاص فناوری‌های واقعیت افزوده و واقعیت مجازی و ارائه راهکارهایی برای تنظیم‌گری کارآمد است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی و تحلیل تطبیقی با نظام‌های حقوقی پیشرفته است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که حقوق سایبری می‌تواند با تعیین قواعدی در حوزه حفاظت از داده‌ها، مالکیت فکری، مسئولیت مدنی و کیفری و همچنین سازوکارهای نظارت و کنترل، زمینه‌ای برای استفاده امن و مسئولانه از این پلتفرم‌ها فراهم کند. نوآوری این مقاله در آن است که با تمرکز بر ابعاد خاص واقعیت افزوده و واقعیت مجازی، چارچوبی پیشنهادی برای تنظیم‌گری ارائه می‌دهد که می‌تواند به‌عنوان الگویی برای سیاست‌گذاران و قانون‌گذاران مورد استفاده قرار گیرد.