با پیشرفت فناوری‌های هوش مصنوعی و رباتیک، تعامل ربات‌ها با محیط اجتماعی و اقتصادی بشر به‌طور فزاینده‌ای پیچیده شده است، به‌طوری که پرسش اصلی تحقیق در این مقاله این است که آیا امکان شناسایی شخصیت حقوقی برای ربات‌ها در چارچوب حقوق سایبری آینده‌نگر وجود دارد یا خیر. اهمیت این موضوع از آنجا ناشی می‌شود که با گسترش فعالیت‌های خودمختار ربات‌ها، مسئولیت حقوقی، مالکیت داده‌ها و تبعات قراردادهای دیجیتال نیازمند بازاندیشی قانونی است و فقدان تعریف حقوقی مشخص می‌تواند زمینه‌ساز بحران‌های حقوقی و اجتماعی شود. هدف مقاله تحلیل امکان و محدوده شناسایی شخصیت حقوقی برای ربات‌ها و ارائه پیشنهادهایی در راستای ایجاد چارچوب قانونی پیشرفته و آینده‌نگر است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی، بررسی قوانین موجود، اصول حقوق بین‌الملل سایبری و تحلیل تطبیقی روی نمونه‌های عملی است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که با وجود پیچیدگی‌های فناورانه و حقوقی، تعریف شخصیت حقوقی محدود برای ربات‌های سطح پیشرفته می‌تواند راهگشا باشد و نقش مؤثری در تخصیص مسئولیت و حمایت از حقوق بشر دیجیتال ایفا کند. از جمله نوآوری‌های این مقاله ارائه مدل حقوقی پیشنهادی است که هم منافع اجتماعی و هم چالش‌های فناورانه ربات‌ها را در نظر می‌گیرد و می‌تواند به‌عنوان چارچوبی پیشرو در قانون‌گذاری سایبری آینده مورد استفاده قرار گیرد.