استفاده از باکتری‌های محرک رشد گیاه (PGPR) به‌عنوان راهکاری زیستی برای مقابله با تنش‌های غیرزیستی مانند شوری و خشکی مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی توان تحمل به تنش های شوری و خشکی و سنجش توان تولید ترکیبات ایندولی و سیدروفوراز خاک‌های تحت کشت ذرت بود. برای این منظور، نمونه‌برداری از ریزوسفر گیاه ذرت انجام و با استفاده از محیط کشت Bunt and Rovira، یازده جدایه باکتریایی دارای توانایی حل سیلیکات جداسازی و خالص‌سازی شدند. توانایی رشد این جدایه‌ها در سطوح مختلف شوری (0 تا 2 مولار کلرید سدیم) و خشکی (0 تا 15- بار پتانسیل اسمزی) مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، توان تولید ترکیبات ایندولی (IAA) و سیدروفور در سطوح مختلف شوری توسط جدایه‌ها بررسی شد. نتایج نشان داد که اکثر جدایه‌ها توانایی رشد در غلظت‌های بالای نمک و PEG را دارند و برخی مانند جدایه B9 در بالاترین سطح خشکی نیز دارای توانمندی رشد در محیط کشت بودند. نتایج نشان داد که همه جدایه‌ها قادر به تولید ترکیبات ایندولی با مقادیر مختلف بودند و جدایه B1 بیشترین تولید IAA را در سطح بدون تنش شوری نشان داد. همچنین شش جدایه توانایی تولید سیدروفور را دارا بوده که جدایه B9 بیشترین میزان را تولید کرد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که برخی از جدایه‌های باکتریایی مورد مطالعه نه‌تنها قابلیت حل کنندگی سیلیکات را دارند بلکه می‌توانند در شرایط تنشی، ترکیبات محرک رشد گیاه مانند IAA و سیدروفور تولید کنند. ازاین‌رو این باکتری‌های حل‌کننده سیلیکات پتانسیل استفاده به‌عنوان کود زیستی در شرایط تنشی را دارند. هرچند انجام آزمایشات گلدانی و مزرعه ای برای اثبات توانمندی آنها ضروری است.