امروزه یکی از معضلاتی که گریبان‌گیر جامعه ایران شده، مسئله بی‌هویتی بوده که معماری نیز از گزند آن در امان نمانده است. مضاف بر این مسئله، تخریب منابع طبیعی و آسیب‌های جبران ناپذیر محیط زیستی که در دهه‌های اخیر با سرعتی بیش از پیش درحال پیشروی است، عامل ایجاد نگرانی‌های بسیاری شده است. بهره‌گیری از معماري پايدار به عنوان یکی از مهمترين راهكارها برای حل این مسئله شناخته شده و كشورهاي جهان براي رسيدن به اين امر و استفاده از عناصر طبيعي در حال تعامل‌اند. بهینه سازی مصرف انرژی و ارائه راهکارهایی در راستای هویت‌مند کردن ساختمان‌های شهر، یك امر ضروری بوده و این مهم با رعایت ضوابط معماری و شهرسازی، توجه به فرهنگ و هویت هر منطقه و استفاده مناسب از اقلیم منطقه و بهره‌گیری از انواع انرژی‌های تجدیدپذیر، قابل دستیابی است. اين درحالي است كه معماري سنتي ایران به ویژه در نواحی گرم و خشک دارای مثال‌هاي متعددي است كه معمار ضمن توجه به مسائل زيباشناختي و هویتی، با ظرفيت هاي طبيعي و اكولوژيك بستر خود نيز منطبق شده و باعث ارتقاء کیفیت محیطی شده‌است. تكنيك هاي به كار رفته در اين معماري در واقع بسياري از مفاهيم نوين در عرصه پایداری را در بر مي‌گيرد و از این رو می‌توان آن را جلوه‌ای از معماري پايدار دانست. در این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و تدابیر تفسیری-تاریخی، ارکان و ویژگی‌های معماری بومی ایران در اقلیم گرم و خشک و اصول معماری پایدار بررسی شده و در نهایت، امکان تلفیق این دو رویکرد برای ارتقای هویت و پایداری در معماری معاصر فلات مرکزی ایران تحلیل و تبیین می‌گردد. گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و استفاده از اسناد و متون تاریخی صورت گرفته‌است.