فضای معماری درمانی مقوله ای اساسی در بحث طراحی معماری روز است. مشکل اساسی که انسان ها در دوران مدرن کنونی با آن برخورد نموده اند انواع بیماری های روانی و استرس زایی است که وجودیت انسانی را مورد حمله قرار داده است. براین اساس فضای معماری باید علاوه بر جلوگیری از تقویت عناصر استرس زاد باعث از بین رفتن آن نیز گردد. امروزه جدا از در نظر گرفتن بستر و شرایط فرهنگی،اقلیمی و اکولوژی منطقه ساخته می شوند. در معماری قدیمی ایرانی نقش این موارد بسیار پررنگ و پراهمیت بوده است. در حال حاضر این شکافی که بین معماری و اهمیت فرهنگ و بوم ایجاد شده است بیشتر از هرزمانی قابل توجه می باشد. مطالعه و تعلق درمعماری بومی ایر ان و نحو ه تعامل انسا ن بومی با محیط نشان می دهد که تفکر پایداری محور، رویکردی نوین وبی سابقه نیست و معماری گذشته مناطق مختلف ایران به گونه ای شگفت انگیز با اصول پاید اری همگراست نگاهی گذرا به ا ین نوع معماری ،حکایت ازشناخت خصوصیات محیطی و اقلیمی پهنه های متنوع ایر ان، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر ازطبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی - محیطی آن دارد. در معماری بومی ،بناها بر اسا س مدل ها ی توسعه یافته و دارای معانی مشخص ساخته می شود هدف دستیابی به مولفه های مناسب جهت طراحی مراکز درمانی به گونه ای که حس امید به زندگی را در آنان ارتقا دهد،بوده و بر اساس روش های تحقیق کیفی می باشد. جهت گیری تحقیق کاربردی و گردآوری اطلاعات در این زمینه در بستر مطالعات کتابخانه ای است و با رویکردی توصیفی-تحلیلی به بررسی نظریات معتبر پژوهشگران و یافتن ارتباط میان آنها پرداخته است.