زیبایی شناسی به عنوان یکی از مفاهیم بنیادین در فلسفه و هنر، همواره مورد توجه فیلسوفان و هنرمندان بوده است. در معماری، زیبایی شناسی نه تنها به ظاهر ساختمان‌ها مربوط می‌شود، بلکه به احساسات و عواطف انسانی نیز ارتباط دارد. معماری اسلامی، به ویژه با عناصری مانند مقرنس، نور، رنگ و تناسب، زیبایی‌های معنوی و بصری را در هم می‌آمیزد. مقرنس به عنوان یکی از عناصر تزئینی در معماری اسلامی، نه تنها به زیبایی بصری ساختمان‌ها کمک می‌کند، بلکه نقش مهمی در تبدیل فضاهای مربع به دایره ایفا می‌کند. این عنصر در طول تاریخ معماری اسلامی تحولات زیادی را پشت سر گذاشته و امروزه به عنوان یکی از نمادهای زیبایی شناسی در معماری اسلامی شناخته می‌شود. زیبایی شناسی در معماری اسلامی برخلاف زیبایی شناسی غربی، نه تنها به ظاهر ساختمان‌ها توجه دارد، بلکه به باطن و معنویت نیز مرتبط است. معماری اسلامی برگرفته از زبان قرآن است و یکی از عناصر اصلی نشان‌دهنده عمق غنای فرهنگ اسلامی می‌باشد. درک زیبایی در معماری اسلامی نیازمند توجه به اصولی مانند نور، رنگ، تناسب و وحدت است. نور به عنوان نمادی از عقل الهی، رنگ به عنوان تجلی تنوع و وحدت، و آب به عنوان عنصری تطهیرکننده، همگی در ایجاد فضاهای معنوی و زیبا نقش دارند .زیبایی شناسی در معماری تنها به ظاهر ساختمان‌ها محدود نمی‌شود، بلکه به احساسات و عواطف انسانی نیز مرتبط است. معماری هنر ساختن فضا است و فضا عصاره معماری است. درک زیبایی در معماری نیازمند توجه به اصولی مانند سادگی، تنوع، توازن و تکید است. این اصول نه تنها به زیبایی بصری کمک می‌کنند، بلکه به ایجاد فضاهایی که با نیازهای انسانی سازگار هستند نیز منجر می‌شوند. زیبایی شناسی در معماری اسلامی، با ترکیب عناصر معنوی و بصری، فضاهایی خلق می‌کند که نه تنها زیبا هستند، بلکه حس آرامش و معنویت را به انسان منتقل می‌کنند.