تربیت اخلاقی به عنوان یکی از جلوه های متعالی تعلیم و تربیت، که هدف عمده آن رشد اخلاقی شاگردان است به گونه ای که آنان را افرادی «نیک و خیر» بار آورد، امری است که مربیان و معلمان ناچارند، مستقیم و یا غیر مستقیم بدان توجه کنند، بنابراین نظام تعلیم و تربیت مؤظف است با تدوین اصول راهنمای عمل و روش های مؤثر و متناسب با وضعیت بومی و دگرگونی های محیطی، مربیان را در تربیت اخلاقی یاری کند، زیرا پویایی هر نظام تربیتی در این است که اصول، روش ها و کارکردهای خودش را از حالت ایستا خارج کند و بتواند خواسته هایش را متناسب با دگرگونی های محیطی، شاداب و زنده نگه دارد. در این پژوهش، مجموعه پدیده هایی که بر روند تربیت اخلاقی در سه بعد شناختی، عاطفی و عملی تأثیر گذار هستند، مورد بررسی قرار میگیرد. عمل به قوانین و مقررات بدون پشتوانه اخلاق ممکن نیست؛ تا از درون انسان ها انگیزه هایی برای اجرای قوانین و مقررات وجود نداشته باشد، تلاش های بیرونی به جایی نمی رسد. بنابراین اخلاق بهترین ضامن اجرایی قوانین و مقررات محسوب میشود و در اهمّیّت اخلاق همین بس که اخلاق مسیر زندگی انسانها را تعیین میکند. در نهایت مهمترین آسیب های تربیت اخلاقی ازدیدگاه مربیان والدین و معلمان دانش آموزان عواملی مانند عدم آزادی در انتخاب اعمال اخلاقی، عدم بیزاری از رذایل اخلاقی، دروغ و تقلب، عدم عقلانیت، عدم التزام عملی به مسائل اخلاقی، عدم تمایل به مسائل اخلاقی، عدم انگیزه کافی به مسائل اخلاقی، عدم آگاهی از تفاوت رذایل و فضایل اخلاقی، عدم پرورش دگرخواهی، عدم رعایت حقوق دیگران، عدم قادر بودن به توضیح اعمال اخلاقی، عدم دگرخواهی در رفتارشان، عدم برخورد مسالمت آمیز، علاقمند به مکارم اخلاقی، عدم کمک به در هنگام مشکلات، عدم بهره مندی از آداب معاشرت بوده است.