آموزش و پرورش به عنوان اصلی ترین نهاد اجتماعی، کانون انتشار دانایی و مقدمه ی توانایی است. نهاد آموزش و پرورش می تواند ضمن تربیت افراد آگاه و پرورش نیروی کار ماهر، تسهیل گر توسعه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و مقدمه وحدت سیاسی و ملی باشد که در نهایت به ارتقای مدیریت مؤثر سیاست داخلی می انجامد. در هر اجتماع علمی سازمان هایی وجود دارند که برای تقویت آن اجتماع علمی نقش های متعددی را ایفا می کنند. تربیت دانش آموزان ابتدایی که در آغاز ورود به اجتماع بزرگ انسان ها هستند از حساسیّت ویژهای برخوردار است. مشارکت اولیاء دانش آموزان علی الخصوص در مقطع ابتدایی زمینه ساز رشد و بالندگی فرد و جامعه خواهد بود. رابطه ای دو سویه بین مدیران و دستاندرکاران فرهنگی مدرسه و والدین دانش آموزان وجود دارد و این رابطه مستلزم تعامل سازنده بین دو نهاد مدرسه و خانواده است. مدیر می تواند مدرسه را به عنوان یک مجموعه باز یا بسته اداره کند. مدیری که مدرسه را به گونه ای مدیریت می کند که اولیای دانش آموزان را از جریان عملکرد و اهداف مدرسه مطلع می نماید، در حقیقت حلقه اتصال مطلوب و مؤثر بین تعلیم و تربیت و مشارکت اولیا را یافته است. هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر قانون شورای آموزش وپرورش بر بهبود وضعیت نظام تعلیم وتربیت است. یکی از عوامل پیش برنده نظام تعلیم وتربیت شوراهای آموزش وپرورش می باشد و ماهیت وجودی این شورا که توجه به جنبه های اقتصادی نظام تعلیم وتربیت یکی از اهداف مهم مستتر درآن است و دخیل بودن دستگا ه های دیگر در تاثیرگذاری این شورا و با عنایت به اینکه به موازات انجام وظایف محوله قوانینی وضع گردیده است که برخی از این قوانین در برهه هایی از زمان کارآیی داشته و اکنون عملا از کارآیی آنها کاسته شده است وکمبود قوانینی نیز وجود دارد که لازم است در قانون گنجانده شود. با توجه به نتایج بدست آمده مشخص شدکه قانون شورای آموزش وپرورش در بهبود وضعیت نظام تعلیم وتربیت از نظر جلب مشارکت عمومی تاثیر مثبتی گذاشته است.در پاسخ به این سوال که وجود چه قوانینی در قانون آموزش وپرورش حرکت این شورا را کندتر کرده است. مدیریت و برنامه ریزی نیروی انسانی، بودجه،روزمرگی،ساختار تربیت معلم، منزلت معلم، سیاست زدگی و عدم استقلال آموزش وپرورش کشور از مهمترین موارد مورد اشاره بوده است.