معماری بیوفیلیک، رویکردی نوین در طراحی محیط‌های ساخته‌شده است که با هدف ایجاد ارتباط نزدیک‌تر میان انسان و طبیعت شکل گرفته است. این نوع معماری با بهره‌گیری از عناصر طبیعی همچون نور، گیاهان، آب و الگوهای زیستی، تلاش می‌کند تا محیط‌هایی آرامش‌بخش، الهام‌بخش و سازگار با محیط زیست ایجاد کند. مطالعات نشان داده‌اند که معماری بیوفیلیک می‌تواند اثرات مثبتی بر سلامت روانی و جسمانی افراد، بهره‌وری در محیط کار و کاهش مصرف انرژی داشته باشد. با این حال، چالش‌هایی مانند هزینه‌های اجرا و نگهداری همچنان نیازمند بررسی و بهینه‌سازی هستند. این مقاله به بررسی اصول، مزایا، نمونه‌های موفق و چالش‌های معماری بیوفیلیک می‌پردازد و اهمیت آن را در توسعه شهرهای پایدار و انسانی برجسته می‌سازد.