در این مقاله به بررسی و طراحی یک جزیره گردشگری مصنوعی در بندر گناوه با رویکرد معماری پایدار می‌پردازد. هدف اصلی پژوهش، ارائه طرحی است که ضمن ارتقای زیرساخت‌های گردشگری منطقه، اصول توسعه پایدار را رعایت کرده و کمترین تأثیر منفی بر محیط‌زیست داشته باشد. در این راستا، از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی استفاده شده است که شامل برداشت‌های میدانی برای شناسایی ویژگی‌های اقلیمی و محیط زیستی منطقه، و تحلیل داده‌های به‌دست‌آمده از منابع کتابخانه‌ای و علمی بوده است. طراحی پیشنهادی بر مبنای بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر، استفاده از مصالح بومی و کم‌مصرف، و مدیریت بهینه منابع آب و انرژی شکل گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که طراحی مبتنی بر اصول معماری پایدار می‌تواند نه‌تنها آثار محیط زیستی منفی را کاهش دهد، بلکه تجربه‌ای منحصربه‌فرد و ماندگار برای گردشگران فراهم کند. این پژوهش می‌تواند به‌عنوان الگویی عملی برای توسعه پروژه‌های گردشگری در سایر مناطق ساحلی ایران مورد استفاده قرار گیرد.