ساختمان‌های زیرو انرژی به‌عنوان یکی از راهکارهای مهم در جهت کاهش اثرات زیست‌محیطی و مصرف انرژی در مناطق شهری مطرح هستند. این ساختمان‌ها به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که انرژی مصرفی خود را از منابع تجدیدپذیر مانند پنل‌های خورشیدی، انرژی بادی و سیستم‌های بازیافت حرارت تأمین کنند و در نتیجه به خودکفایی انرژی دست یابند. این ویژگی‌ها می‌توانند به کاهش وابستگی به شبکه‌های برق عمومی، کاهش هزینه‌های انرژی و ارتقای پایداری محیط زیستی کمک کنند. طراحی ساختمان‌های زیرو انرژی در مناطق شهری با چالش‌هایی همچون محدودیت فضای ساختمان، نیاز به فناوری‌های پیشرفته و هزینه‌های بالای اولیه روبه‌رو است. در این راستا، استفاده از استراتژی‌های طراحی مناسب مانند عایق‌بندی بهینه، پنجره‌های دو جداره و سیستم‌های تهویه طبیعی نقش مهمی در کاهش مصرف انرژی ایفا می‌کند. علاوه بر این، فناوری‌های نوین مانند سیستم‌های ذخیره‌سازی انرژی و مدیریت هوشمند ساختمان می‌توانند به بهبود عملکرد انرژی کمک کنند. با توجه به رشد روزافزون جمعیت شهری و افزایش تقاضا برای انرژی، ساختمان‌های زیرو انرژی به‌عنوان یک راه‌حل پایدار و کارآمد برای کاهش مصرف انرژی و ارتقای کیفیت زندگی در محیط‌های شهری به‌شمار می‌آیند. در این ساختمان‌ها، علاوه بر طراحی بهینه برای کاهش نیاز به انرژی، سیستم‌های تجدیدپذیر انرژی مانند پانل‌های خورشیدی، توربین‌های بادی و سیستم‌های گرمایش و سرمایش خورشیدی به‌کار گرفته می‌شوند تا تأمین انرژی به‌طور کامل از منابع طبیعی انجام شود. استفاده از تکنولوژی‌های مدرن و هوشمند برای کنترل و مدیریت انرژی، مانند سیستم‌های مدیریت انرژی ساختمان (BEMS)، می‌تواند به بهینه‌سازی مصرف و جلوگیری از هدررفت انرژی کمک کند. همچنین، توجه به جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی طراحی این ساختمان‌ها، از جمله امکان‌پذیری اقتصادی و پذیرش عمومی، در کنار جنبه‌های فنی، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این مقاله به تحلیل طراحی و فرآیندهای لازم برای دستیابی به ساختمان‌های زیرو انرژی در مناطق شهری پرداخته و چالش‌ها، مزایا و راهکارهای موجود برای اجرای موفق این نوع ساختمان‌ها را بررسی می‌کند.