استفاده از بناهای‌تاریخی به عنوان رویکردی نوین در حفاظت از میراث‌تاریخی در سال‌های اخیر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. این روش برای پاسخگویی به نیازهای فعلی با حفظ‌اصالت تاریخی و فرهنگی بناها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این تحقیق دو مورد کلیدی استفاده مجدد از بناهای تاریخی، موزه (زندان الکاتراز) درآلکاتراز، ایالات متحده آمریکا و زندان (قصر) در تهران، ایران را برای بررسی روند استفاده‌مجدد‌سازگار از بناهای تاریخی مقایسه می‌کند. هدف از این پژوهش،تحلیل سیر تحول این ساختمان‌ها از ساختار زندان به ساختار یک کاربری فرهنگی و گردشگری است که شامل اثرات‌اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی آن می‌شود.در این مقاله پس از معرفی تاریخی هر دو سازه، ویژگی‌های معماری و سازه‌ای آن‌ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و مسائل استفاده مجدد مورد بحث قرار گرفته است. استفاده مجدد این ساختمان ها شامل فرآیندهای حفاظت و بازسازی برای حفظ شخصیت‌اصلی و اصالت بناهای مذکور و در عین حال تطبیق آنها با نیازهای فعلی است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که استفاده مجدد از بناهای تاریخی نه تنها می‌تواند سازوکاری برای حفظ هویت فرهنگی و تاریخی، بلکه سازوکاری بر مبنای توسعه پایدار مبتنی بر ایجاد ارزش افزوده اقتصادی، کیفیت بهتر محیطی و تقویت مشارکت اجتماعی فراهم کند.نتایج مقایسه‌ای این دو نمونه نشان می دهد که در هر دو مورد مرمت و تبدیل مناسب به مراکز فرهنگی و موزه ای به حفظ ابعاد تاریخی و فرهنگی و همچنین ارتقای گردشگری و بهبود وضعیت اقتصادی منطقه کمک کرده است. این تحقیق استدلال می کند که استفاده مجدد از بناهای‌تاریخی بیش از یک اقدام برای حفظ فرهنگی، فرصتی برای ایجاد فضاهای اجتماعی و فرهنگی جدید است که می تواند به توسعه پایدار شهری کمک کند.