ایهام آرایه‌‌ای معنوی‌ست که می‌توان از آن به عنوان یکی از شگفت‌انگیزترین و هنرمندانه‌ترین آرایه‌‌های ادبی بدیع یاد کرد. این آرایه یکی از پرتکرارترین صنایع ادبی در اشعار فارسی به شمار می‌رود و شاعرانی چون حافظ و خاقانی به خوبی از آن بهره جسته‌اند. این صنعت بدیع دارای انواع مختلفی است و مقدم بر این در کتب و مقالات متعددی مورد واکاوی و تتبع قرار گرفته است. اما برخی گونه‌های ایهام به دلیل فراوانی محدود، کمتر مورد توجه بوده است. ایجاد تقابل معنایی در وجوه ایهام یکی از سخت‌ترین شگرد‌های خلق ایهام است و همین امر موجب شده تا فراوانی نمونه‌های ایهام دارای این ویژگی، نسبت به سایر گونه‌های ایهام محدود بوده و این نوع شگرف مغفول بماند و کمتر مورد بررسی دقیق قرار بگیرد. در این مقاله با استفاده از روش کیفی این نوع ایهام و اقسام آن مورد پژوهش قرار گرفته است.