در این پژوهش اشعار شاعر معاصر مهدی اخوان ثالث که جز رهروان وفادار شعر نیمایی است، از منظر طبیعت گرایی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. توجه به طبیعت همواره در شعر شاعران دیده می شود، اما برخی از شاعرانی که نگاه نمادین به طبیعت دارند ، معتقدند در ورای هر چیزی در طبیعت رازی نهفته است. در شعر معاصر فارسی به خاطر شرایط سیاسی و فرهنگی ، وصف طبیعت یکی از مضامین مشترک شاعران است. طبیعت و نمادهای طبیعی از جمله برف ، باران، گل ها و ... در شعر فارسی ازجمله در اشعار مهدی اخوان ثالث (م. امید) کارکرد نماد شناختی پررنگی دارد. او در اشعار برف، زمستان، آنگاه پس از تندر، باغ من ، اندوه، آواز چگوز و ... با استفاده از این نمادها، سرود های نمادین قابل توجهی خلق کرده و در قالب آن ها افکار سیاسی-فلسفی خود را به خوبی به تصویر کشیده است. نتایج نشان می دهد هماهنگی بین فضای زندگی انسان با طبیعت از ویژگی های عمده ی شعرهای این شاعر است و رویکرد او بر خلاف دیگر شاعران طبیعت گرای قبل از او ، رویکردی تاویلی و نمادین است.