منوچهری دامغانی، شاعر بزرگ سده چهارم و پنجم هجری، در شعر مدحی خود به توصیف طبیعت و استفاده از تصاویر زیبا و خیال‌انگیز می‌پردازد که به خاطر مدایح و قصاید دل نشینش مشهور است . او با بهره‌گیری از زبانی شیوا و تصاویری دلنشین، مدح و ستایش را به گونه‌ای هنرمندانه به تصویر می‌کشد. منوچهری با استفاده از استعارات و تشبیهات متنوع ، زیبایی های طبیعت را با زبانی غنی به نمایش میگذارد و همزمان این زیبایی ها را به شخصیت مورد مدح پیوند میزند. اشعار او نه تنها بیانگر احساسات و دیدگاهای شخصی اوست، بلکه بازتابنده فرهنگ زمان خود نیز می‌باشد . با اینکه شعر او محوریت مدحی دارد ولی جنبه های دیگر سخن او مثل فن سخنوری ، طبیعت گرایی ، به کار گیری تمثیلات زیبا بیشتر به چشم می آید قابل لمس تر است اما به دلیل جنبه مدحی بودن شعر، شاخصه طبیعت گرایی آن به زیر سلطه مدح می رود. این مدحی بودن شعر شاعر تخت تاثیر عواملی درونی و بیرون قرار میگیرد عوامل درونی مانند میل شاعر به افزایش جایگاه ، روشی برای کسب درآمد و ..... عواملی بیرونی مانند سبک غالب شعر آن دوران ، علاقه شاهان ، شرایط جامه و... همه اینها دست به دست هم داده اند تا شاعر شعر زیبا و روان خود را به زیر سایه مدحی بودن قرار دهد.