هدف: هدف پژوهش حاضر اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر کیفیت زندگی و روابط بین فردی در افراد بزرگسال مبتلا به اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه (ADHD) بود. پژوهش حاضر از آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون بود و جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد زنجان در سال تحصیلی 1400-1401 بود که از میان 8000 نفر دانشجو 30 نفر به‌روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و در یک گروه آزمایش و یگ گروه کنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). گروه‌ه آزمایش DBT را دریافت کردند و برای جمع‌آموری داده‌ها از پرسشنامه‌های مقیاس خود گزارشی اختلال نقص توجه / بیش‌فعالی بزرگسالان ASRS))، خود کار امدی نیز آزمون خودکارآمدی شرر استفاده گردید. برای تحلیل داده‌ها از شاخص‌های آماری توصیفی همچون فراوانی، میانگین، انحراف‌معیار و درصد و برای تحلیل استنباطی داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) و برای مقایسه‌ای اثر بخشی درمآن‌ها از آزمون پیش‌آزمون-پس‌آزمون استفاده گردید و داده‌ها در SPSS 25 تحلیل شدند. تحلیل داده‌ها نشان داد که هر DBT بر تکانشگری، نقص توجهو خودکار امدی مؤثر بودند (0.001> P). این نتایج حاکی از آن است که رفتار درمانی دیالکتیک تنظیم هیجان و کاهش نشانه‌های اشخاص مبتلا به ADHD مؤثر بود.. DBT بر کاهش تکانشگری خودکار امدی تأثیر مطلوبی دارد، زیرا با خودکار امدی روابط جتماعی مطلوب، و تجربیات مثبت باعث تغیر نگرش به زندگی می‌شود DBT با ایجاد انعطاف پذیری شناختی، ذهن آگاهی و پذیرش بدون قضاوت و تمرگز بر لحظه حال باعث افزایش پذیرش خود و نگرش سالم‌تر می‌گردد.