تحقیق حاضر با هدف «ارزشیابی و سنجش اثربخشی برنامۀ مداخله در خانواده به منظور کاهش طلاق »، در شهر مشهد به روش پیمایش و با جمعیت نمونه¬ای به تعداد 138 متقاضی طلاق انجام شده است. نتیجه تحقیق نشان داد: جامعه متقاضیان طلاق، از نظر هویت فردی-اجتماعی، جامعه¬ای اغلب «مشهدی¬تبار »، «زنانه »، «میانسال »، «باسواد »، «توانمند در برقراری ارتباط »، امّا «نوخانه »، «بی سامان »، «بی فرزند »، «نیازمند مالی » و و با نرخ 3/12 درصد ازدواج مجدد است. برنامۀ مداخله، در مجموع 5 جلسه بوده که در قالب سه نوع مشاورۀ روانشناسی (3جلسه )، مشاورۀ مددکاری اجتماعی (1 جلسه ) و مشاورۀ حقوقی-مذهبی(1 جلسه ) اجراء گردیده است. ارزیابی کلی نشان داد: عملکرد برنامۀ مداخله، به لحاظ آماری بیشتر دارای کارکرد پنهان و منفی بوده و بطور معناداری (سطح معناداری 1 ) موجب تحقق اهداف اصلی برنامۀ مداخله نگردیده است. امّا به لحاظ تحلیلی و مقایسه¬ای با ایجاد صلح و سازش بین 15 درصد از متقاضیان طلاق، (در مقایسه با معیار جهانی یعنی 30 درصد )، در حد متوسط کارآمد و موفق بوده است. ارزیابی تفکیکی نیز نشان داد: مشاورۀ روانشناسی، دارای تراز خالص آشکار و مثبت بوده است. کارکرد آشکار داشته یعنی، عملکرد اثربخش و موفقی داشته و با تبیین 2/41 درصد از واریانس کل در تحلیل عاملی و معناداری آزمون مقایسه میانگین¬ها، بطور معناداری موجب صلح و سازش بین متقاضیان طلاق و انصراف آنها از طلاق گردیده است. کارکرد مثبت داشته، یعنی برای آنها فایده¬مند بوده و زمینه¬ای فراهم نموده تا متقاضیان طلاق حرف¬ها و درد دل‌هایشان را با مشاوران، در میان بگذارند و احساس سبکی و آرامش نمایند، با مشاورۀ آشنا شوند و در سایر موارد زندگی¬شان از آن استفاده کنند و به اطرافیان نیز توصیه نمایند. امّا دو نوع مشاورۀ دیگر، یعنی مددکاری اجتماعی و مشاورۀ حقوقی-مذهبی، دارای کارکرد پنهان و منفی بوده و کارآمد و موفق نبوده¬اند. نظر نهایی اینکه، موفقیت برنامه مداخله در حد متوسط بوده و بیشترین سهم آن مربوط به مشاوره روانشناسی است.