هدف اصلی این مطالعه انجام یک بررسی و ارزیابی جامع از تعامل بین هوش مصنوعی (AI) و روانشناسی است. برنامه‌های رایانه‌ای پیشرفته که توانایی تقلید شناخت و رفتار انسان را دارند، مانند رابط‌های انسان و رایانه، مدل‌های ذهنی و برنامه‌های داده‌کاوی، به تفصیل مورد بررسی قرار می‌گیرند. این برنامه ها را می توان بیشتر به زیر شاخه های مختلف طبقه بندی کرد و جنبه های متعددی را در بر گرفت. اگرچه تمرکز اصلی تحقیق و توسعه هوش مصنوعی ایجاد ربات‌های باهوش مصنوعی بوده است، پذیرش و استفاده گسترده از سیستم‌های هوش مصنوعی منجر به انتشار گسترده‌تر فناوری شده است. این مقاله با مروری کوتاه تاریخی بر روانشناسی شناختی آغاز می شود و سپس در مورد مفاهیم و مدل های اساسی آن و همچنین کاوشی در ارتباط آن با هوش مصنوعی (AI) بحث می شود. بخش بعدی مقاله بررسی دقیق‌تری از چالش‌های پیش روی حوزه تعامل انسان و رایانه، از جمله اهداف، مسئولیت‌ها، کاربردها و نظریه‌های روان‌شناختی زیربنایی آن ارائه می‌کند. موانع مختلف علمی، عملی و فنی (مانند مسائل پیچیدگی و ضرایب مخرب) مانع گسترش یا غلبه بر این محدودیت ها می شود. علاوه بر این، این مطالعه کاربرد بالقوه مدل‌سازی ذهنی را در زمینه‌های تشخیص، دستکاری و حمایت آموزشی نشان می‌دهد. پیش‌بینی‌ها را می‌توان از طریق استفاده از داده‌کاوی، کشف دانش، یا سیستم‌های خبره (به عنوان مثال، پیش‌بینی کودکان مبتلا به اختلالات روانی بر اساس شرایط آنها) ایجاد کرد. این مقاله به بررسی کاستی ها و ارائه نمای کلی از ضرایب به کار رفته در سیستم می پردازد. در نهایت پیاده سازی سیستم های خبره و شبیه سازی زندگی (مدل سازی ذهنی کاربردی) در واقعیت مجازی به نفع افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده های آنها مورد بررسی قرار گرفته است.