پژوهش حاضر با هدف مقایسه خودتنظیمی و حافظه¬کلامی در دانش¬آموزان با و بدون اختلال¬های یادگیری، انجام گرفت. طرح پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه¬ای بود. جامعه¬آماری شامل تمامی دانش¬آموزان دوره ابتدایی مبتلا به اختلال¬های یادگیری شهرگنبدکاووس در سال تحصیلی 95-1394 و دانش¬آموزان عادی همان شهر بودند. تعداد 40 نفر از دانش¬آموزان مبتلا به اختلال¬های یادگیری با روش نمونه¬گیری در دسترس انتخاب شدند و تعداد 40 نفر نیز از بین دانش¬آموزان عادی به روش نمونه-گیری تصادفی طبقه¬ای به عنوان نمونه انتخاب شدند و دو گروه از نظر سن، جنس، پایه تحصیلی و هوش همتا شدند. برای جمع-آوری داده¬ها از پرسش¬نامه¬های ارزیابی ناتوانایی¬های یادگیری عصب- روان¬شناختی کانرز (2004)، خودتنظیمی زیمرمن و ماتینزپونز (1986) و آزمون هوش وکسلر کودکان برای حافظه¬کلامی (1987) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده¬ها از تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) استفاده شد. یافته¬ها نشان داد خودتنظیمی و حافظه کلامی در دانش¬آموزان مبتلا به اختلال-های یادگیری از دانش¬آموزان بدون اختلال یادگیری کمتر بود است (001/0=p). بر اساس نتایج، پیشنهاد می¬شود که جهت بهبود توانایی خودتنظیمی و حافظه¬کلامی در دانش¬آموزان مبتلا به اختلال¬های یادگیری، به راهبردهای روان¬شناختی توجه شود و نیازمند توجه هر چه بیشتر دست¬اندرکاران تعلیم و تربیت است.