پژوهش حاضر با هدف مقایسه برنامه¬ریزی در دانش¬آموزان با و بدون اختلال¬های یادگیری، انجام گرفت. طرح پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه¬ای بود. جامعه¬آماری شامل تمامی دانش¬آموزان دوره ابتدایی مبتلا به اختلال¬های یادگیری شهرگنبدکاووس در سال تحصیلی 95-1394 و دانش¬آموزان عادی همان شهر بودند. تعداد 40 نفر از دانش¬آموزان مبتلا به اختلال¬های یادگیری با روش نمونه¬گیری در دسترس انتخاب شدند و تعداد 40 نفر نیز از بین دانش¬آموزان عادی به روش نمونه¬گیری تصادفی طبقه¬ای به عنوان نمونه انتخاب شدند و دو گروه از نظر سن، جنس، پایه تحصیلی و هوش همتا شدند. برای جمع¬آوری داده¬ها از پرسش¬نامه-های ارزیابی ناتوانایی¬های یادگیری عصب- روان¬شناختی کانرز (2004) و آزمون عصب- روان¬شناختی کولیج (2002) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون t مستقل استفاده شد. یافته¬ها نشان داد برنامه¬ریزی در دانش¬آموزان مبتلا به اختلال-های یادگیری از دانش¬آموزان بدون اختلال یادگیری کمتر بود است (001/0=p). بر اساس نتایج، پیشنهاد می¬شود که جهت بهبود توانایی برنامه¬ریزی، در دانش¬آموزان مبتلا به اختلال¬های یادگیری، به راهبردهای روان¬شناختی توجه شود و نیازمند توجه هر چه بیشتر دست¬اندرکاران تعلیم و تربیت است.