با برآمدن صفویان ایران که دستخوش تفرقه و رقابت میان قدرت¬های محلی متعددی بود، وحدت و یکپارچگی سرزمینی پیدا کرد و سرحدات خود را به حدود قلمرو ساسانیان رسانید. ایدئولوژی تشیع و نیروهای نظامی قزلباش دو مؤلفه مؤثر در قدرت صفویان بود. صوفیان صفوی که ابتدا کنج عزلت را بر غوغای دنیا ترجیح می¬دادند، در فرازوفرود حوادث از معنویت روحانی و خانقاه¬نشینی دست شسته و به بازار مکاره سیاست شرقی گام نهادند و درنهایت به یکی از قوی¬ترین قدرت¬های شرقی تبدیل شدند. در این مقاله پیشینه خاندان صفوی و چرایی و چگونگی تغییر رویکرد از کسوت معنویت و گریزان از پیشه سیاست و سپس تکاپو و جان‌فشانی برای کسب قدرت بررسی شده است.