ایران سرزمینی با تنوع زیستی و اقلیمی است و مردم همواره در تعامل با طبیعت و عوامل جغرافیایی، تاریخِ فرهنگی و متمدنی را خلق کرده¬اند. در فرهنگِ ایران، آئین¬ها و سنت¬های بسیاری وجود دارد که در اعتقاد مردم ریشه دارد و از سال¬های دور تا کنون باقی مانده است. تغییر فصل¬ها، واَکنش¬های نمادینی را در فرهنگ و آئین¬ها ایجاد نموده که موجبات شکل گیری جشن ها را فراهم آورده است، یکی از این جشن¬ها که از اهمیت بیشتری برخوردار است، مهرگان است که همزمان با برداشت محصول و جشن آغاز زمستان در مهر ماه برگزار می¬شود. برگزاری جشن¬ها باعث به وجود آمدن شادی می¬گردد، شادی باعث می‌شود تا مردم در گذر از رنج‌ها و سختی‌ها، ملالت کمتری متحمل شوند. تولیدکنندگان برای محصولات مختلفی امروزه هنگام برداشت، جشن می-گیرند و شکرگزاری می¬کنند، یکی از این محصولات عسل است. شکرگزاری آگاهی داشتن به نعمت¬هاست. شکرگزاری راهی است برای این منظور که انسان¬ها بر آنچه که دارند شکر منعم را به جای آورند. این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر منابع اسنادی و میدانی و مشاهدات در روستای کفراجِ لرستان که همراه با دست فشانی و موسیقی محلی، غذاهای محلی و برگزاری جشنواره¬ها و با همراهی مردم و مسئولان و صاحبان مشاغل و حرف برگزار می¬شود. روایت این برداشت به وسیله الگوی کنشی گریماس تحلیل شد. انواع کنشگرها و محورهای کنشی و قواعد سه گانه نحوی تعریف شدند و براساس این روایت مورد تحلیل قرار گرفت. به دلیل نزدیک بودن آئین مهرگان با زمان برداشت محصول عسل در میان کندوداران روستای کفراج، میتوان گفت این مراسم که تا به امروز ادامه َداشته است، ریشه در فرهنگ و سنتی به بلندای تاریخ دارد و روایت آن با الگوی کنشی گریماس مطابقت دارد.