آموزش تاریخ در ایران نقش سیاست های کلان و ملی در روش آموزش تاریخ در ایران، هنوز به طور شایسته مورد کنکاش قرار نگرفته است. به همین دلیل است که اکثر پژوهش گران معتقدند که درس تاریخ و شیوه ی آموزش آن، به هیچ وجه متناسب با شأن و منزلت ملت ایران و تاریخ و غنی و ژرف آن نیست. یک نکته ی مهم، مظلوم بودن درس تاریخ در میان بقیه ی دروس است. تا آنجا که به نظر می رسد در درس تاریخ، کمتر به اصول و روش های آموزش آن پرداخته شده است. این غفلت آشکارا محسوس است. در ایران، دانش آموزان و سپس دانشجویان در درس تاریخ، با حجم انبوهی از اسامی، سال ها، مناطق و اطلاعات خام مواجه هستند. حفظ این انبوه اطلاعات، ضمن این که خسته کننده و طاقت فرساست، در بسیاری از موارد، یادگیرنده را از این درس گریزان می سازد. اگر خشک و بی هدف بودن مطالب را هم به موضوع فوق بیافزاییم، آن وقت از کلاس تاریخ چیزی نمی ماند جز درسی منزجرکننده. در این میان هستند معلمان و اساتیدی که تاریخ را با تمام وجود خود تدریس می کنند، اما باز هم با بی علاقگی مخاطبین خود روبه رو می شوند. آموزش تاریخ نیاز به فراهم کردن مجموعه ای از عوامل اجتماعی و انگیزه های درونی است در واقع باید در دانش آموز احساس علاقه و نیاز ایجاد شودتا امکان فراگیری حداکثری فراهم شود همچنین در دنیای امروز استفاده از ابزارهای جدید مانند اسلاید، فیلم، بازدید از موزه ها، رایانه و جذاب کردن درس تاریخ بابیان مثال ها و نکات جالب تاریخی به بهبود آموزش و افزایش علاقه دانش آموزان کمک می کند.