نداشتن حس تعلق خاطر به محیط زندگی شهری در واقع به وجود مناظر نسبتا یکسان و استاندارد شده ای اشاره دارد که در نتیجه آن، از دست رفتن تدریجی تنوع محلی را شامل می شود. این تنوع در جوامع سنتی و کمتر صنعتی شده در حال توسعه بیشتر مشهود است و در دوران مدرن بیشتر به چشم می خورد و با فراگیرتر شدن سرمایه داری جهانی‌ و ظهور پدیده جهانی‌ شدن، تنوع مکانی به تدریج کمتر می شود. هدف پژوهش حاضر آن است که بیان کنیم برنامه ریزی، طراحی‌ شهری و ساختن در محیط شهری بدون شناخت عمیق مکان جغرافیایی به معنی نوعی عمل زدگی و پراگماتیسم و نوعی مادی فرض کردن فضا و مکان شهری است و حاصلی جز ایجاد کالبدی بی روح در شهرهای ما نخواهد داشت که خود تاثیری منفی در رشد صنعت گردشگری خواهد داشت. خیابان داود قلی_ دلجویی یکی از خیابان های شهر زنجان می باشد که طبق پروژهای با عنوان نوسازی شهری در سال های اخیر به انجام رسیده است. در تحقیق حاضر با بررسی انتقادی فرایند نوسازی شهری در پروژه محور داودقلی_دلجویی شهر زنجان را بررسی میکنیم. نتیجه پژوهش حاضر به تبعات انسانی نوسازی شهری فن گرا می پردازد و به خصوص فرایندی عام را مورد بررسی و پژوهش قرار می دهد که مولد حس تعلق کمتر به ماندن در محیط های شهری می شود و این بی هویت شدن سیما و منظر محیط های شهری، خود تاثیری مخرب بر گردشگری شهری و بین المللی خواهد داشت.