رویکردهای برنامه¬ریزی مشارکتی برای توسعه پایدار گردشگری در مناطق روستایی عاملی حیاتی است. با این حال، مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار روستایی با موانع زیادی مواجه است. در این مطالعه موانع مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار مناطق روستایی شهرستان چابهار در استان سیستان و بلوچستان بررسی شده است. تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و روش انجام آن توصیفی- تحلیلی است. ابزار گردآوری داده¬ها و اطلاعات پرسش¬نامه محقق ساخت بوده است. جامعه آماری پژوهش ذینفعان فعال در زمینه گردشگری در جامعه روستایی در منطقه مورد مطالعه بوده¬اند. با روش نمونه¬گیری تصادفی ساده 280 نمونه انتخاب گردید. برای واکاوی موانع مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار روستایی در شهرستان چابهار از آزمون رتبه¬ای هم-انباشتگی نامحدود اکتشافی (روش جوهانسن) و آمار توصیفی استفاده شد. نتایج پژوهش منجر به شناسایی 3 موانع اصلی و 15 مانع خرد مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار روستایی شد. به طوری که از بین 3 مانع اصلی به ترتیب 1) موانع ساختاری، 2) موانع عملیاتی و 3) موانع فرهنگی مهم¬ترین موانع اصلی مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار روستایی بوده¬اند. همچنین نتایج نشان داد که عدم وجود تخصص کافی در بین روستاییان، عدم تأثیرگذاری روستاییان بر روند گردشگری پایدار، هماهنگی ضعیف روستاییان با برنامه¬های گردشگری پایدار، عدم آموزش روستاییان محلی، ظرفیت کم و تعداد زیاد فقرای روستایی در منطقه و آگاهی کم روستاییان از فواید گردشگری پایدار مهم¬ترین موانع خرد مشارکت ذینفعان در برنامه¬ریزی گردشگری پایدار در مناطق روستایی شهرستان چابهار بوده¬اند.