اهمیت دوره صفوی باعث گردید که نه ‌تنها تاریخ‌نگاری در داخل تفاوت‌های اساسی با تاریخ‌نگاری دوره‌های قبل داشته باشد، بلکه برای شناخت بهتر حکومت صفویه و جغرافیای آن علاوه بر مورخان داخلی، سفرنامه نویسان خارجی نیز توجه اساسی به آن داشتند. سفرنامه نویسان این دوره عمدتاً اروپایی بودند که اقدام به تألیفات و گزارش‌های مهمی از بازدیدهای خویش در داخل قلمرو صفویه نمودند. یکی از مسائلی که در لابه‌لای نوشته‌های آنان عمدتاً به چشم می‌خورد، توجه به تاریخ و شناخت اقوام ایرانی می‌باشد. کُردها یک از این قوم‌های بودند که بخشی از تاریخ سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی آنان در دوره صفویه در منابع این سفرنامه نویسان بازتاب یافته است. در پژوهش حاضر روشن می‌گردد که دو دیدگاه درباره کُردها برنوشته‌های سفرنامه نویسان حاکم است؛ علاوه بر دیدگاه اصولی و واقع‌بینانه که سفرنامه نویسانی چون دلاواله و تاورنیه دراین‌باره دارند، سفرنامه نویسان دیگری چون باربارو و شرلی دیدگاه غیرمنصفانه‌تری نسبت به بازتاب اوضاع کُردها داشتند. همچنین عده‌ای دیگر چون شاردن و اولئاریوس و دیگران دیدگاهشان تا حدی تسامح گونه و متعادل گونه می‌باشد. صرف‌نظر از این‌ها سفرنامه نویسان دیگر نیز علی‌رغم گستردگی مطالب تألیفاتشان، مانند کمپفر اشاره‌ای به اوضاع کُردها نداشته‌اند. برخی اوضاع سیاسی، اوضاع فرهنگی، آداب‌ورسوم، دین و مذهب، اقتصاد، شیوه معیشت، جغرافیایی کردستان و ... از مواردی است که در تألیفات سفرنامه نویسان این دوره بازتاب یافته است. پژوهش حاضر با روشن توصیفی، تحلیلی با استفاده از فاکت ها و داده‌های توصیفی از گزارش‌های سفرنامه نویسان، بررسی و سیمای اوضاع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی کُردها در دوره صفویه را در کانون توجه خود دارد. می‌توان گفت علی‌رغم گستردگی مطالب سفرنامه نویسان این دوره درباره ایران عصر صفوی، گزارش‌های مربوط به کُردها کم‌اهمیت‌ترین بخشی بوده که به آن توجه داشته‌اند که نوع تاریخ‌نگاری حاکم بر دوره صفوی از یک‌طرف و شرایط سیاسی و طبیعی مناطق کُردنشین نیز از طرف دیگر عامل آن بوده است.