مطالعه انقلاب‏ هاى سیاسى و اجتماعى از مهم‏ترین حوزه‏هاى پژوهشى در علوم اجتماعى است. وقوع انقلاب‏ها در جوامع، زمینه مناسبى براى تحقیقات علمى، طرح، آزمون و اصلاح نظریه‏هاى انقلاب به وجود آورد. تا چند دهه پیش، توجه نظریه‏پردازان انقلاب به مطالعه انقلاب‏هاى کبیر معطوف بود، اما ظهور انقلاب اسلامى در ایران و در پى آن، وقوع ناآرامى‏ها، شورش‏ها و در نهایت، انقلاب‏ها در کشورهاى گوناگون، به‌ویژه جهان سوم، زمینه ارزیابى مجدد نظریه‏هاى موجود در باب انقلاب را فراهم آورد. بى‏تردید، خیزش گسترده مردمى در سال‏هاى‏1356-1357 که منجر به شکل‏گیرى انقلاب اسلامى و تشکیل جمهورى اسلامى در ایران شد، گامی نو در تکمیل نظریه‏هاى موجود در باب انقلاب بود.