امروزه لزوم توجه به مدیریت استراتژیک و مبانی فرهنگی و توجه به تاثیری که این عوامل می توانند بر توسعه پایدار صنعت گردشگری داشته باشند غیر قابل انکار است. صنعت گردشگری به عنوان یک صنعت پاک و اشتغال زا، در سال‎های اخیر جزء درآمدزاترین صنایع جهان بوده و همواره مورد توجه سیاست‎ها و برنامه‎های توسعه گران می‎باشد. دولت‎ها و بخش‎های خصوصی در سطوح کلان تا خرد جهت توسعه و بقاء در بخش گردشگری نیازمند مدیریت صحیح و پیش‎بینی تقاضا در این بخش می‎باشند. هر چند که اکثر مطالعات انجام گرفته جهت پیش‎بینی تقاضا در بخش گردشگری از روش‎های کمی استفاده کرده‎اند ولی رویکردها و روش‎های کمی و کیفی گوناگونی برای این امر پیشنهاد و استفاده شده‎اند. امروزه مقوله گردشگری به طور عام و گردشگری فرهنگی به صورت خاص میزان قابل توجهی از تولید ناخالص ملی و داخلی کشورهای جهان را خود به اختصاص می دهد. گردشگری و اقتصاد گردشگری در حال تبدیل شدن به یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان است. افزون بر این بسیاری از برنامه نویسان و سیاست گذاران، از صنعت گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه ی پایدار یاد می کنند. توسعه پایدار گردشگری، فرآیندی است که باکیفیت زندگی میزبانان، تأمین تقاضای بازدیدکنندگان و به همان نسبت حفاظت منابع طبیعی و انسانی در ارتباط است.