گردشگری غذا در فضای جغرافیایی خاص خود و در ارتباط با سایر بخش ها از اهداف پرطرفدار و پر درآمد در کشورهای توسعه یافته در امر گردشگری محسوب می شود. نظام غذایی به عنوان بخشی از میراث فرهنگی جامعه، دارای ظرفیت های متعددی برای مطرح شدن در حوزه گردشگری است. میراث از این جهت که در خود دانش بومی، ذائقه، عادت، روابط اجتماعی و ترجیحات و ابعاد متنوع دیگری را که از گذشته وام گرفته است، حمل می کند. این میراث فرهنگی با ویژگی های خود موجب تداوم هویت استان ها می شود. نظام غذایی دریچه هایی گشوده است که گردشگر با تجربه و چشیدن آن به عمق فرهنگ محلی وارد شده و تفاوتی که درک و لمس آن مهم ترین انگیزه است را با فرهنگ خود از طریق طعم و ذائقه درک می کند. غذاهای بومی از نظر ارزش غذایی، در دسترس بودن مواد اولیه، تازگی، عاری بودن از نگهدارنده های شیمیایی و همچنین ارزان بودن یکی از بهترین مواد غذایی در نواحی مختلف کشور محسوب می شوند. این ویژگی های اصیل، متفاوت و جاذبه تجربه این تفاوت ها می تواند زمینه های مساعد برای گسترش گردشگری غذا را فراهم آورد. دانش شناخت گیاهان و میوه های خودرو، روش های فرآوری و استفاده و خواص درمانی آن ها، زمینه هایی برای معرفی وجود استعدادهای گردشگری در زمینه بوم گردی است. این توانمندی ها می تواند بستری مناسب برای اشتغال جوامع محلی استان ها در بخش گردشگری و تداوم فرهنگ در ابعاد مختلف پدید آورد. این مقاله با روش توصیفی- مقطعی و استفاده از منابع پایگاه های اطلاعات علمی به بررسی نقش گردشگری غذا در توسعه و پایداری گردشگری و همچنین جذب گردشگر پرداخته است.