هندیان از زمان‌‌های بسیار دور دریافتند که رقص می‌تواند ابزاری مؤثر در نمایش شیفتگی و سرسپردگی به خالق و مجرایی بی واسطه برای اتصال به مراقبه، ریاضت، تمرینات مذهبی و مسحور کردن دیگران باشد. رقص از آغاز برای هندیان شکلی از عبادت دینی برای تعظیم و تکریمِ خدایان بود که با حرکت و وزن و ریتم به هنر سزاوار مقام ایزدان تبدیل می‌شد. تاریخ پر فراز و نشیب و تحولات عمیق اجتماعیِ شبه قاره نیز نتوانسته این هنر را از روح هندی جدا کند. سابقة این اشتیاق تنها محدود به دوران تاریخی و ظهور بودیسم و هندوئیسم نیست بلکه قدمتی به دیرینگیِ پیش از تاریخ و نقاشی‌‌های غارها، نقش برجسته‌‌های باستانی و یافته‌‌های موهنجودارو و هاراپا دارد. رقص برای هندیان، دارای استطاعتِ لازم برای نمایش نمادهای پنهان کیهانی و لایه‌‌های زیرین حقیقت هستی است و در عین حال طریقه ای چاره ساز برای درک تمام وجوه مادی حیات انسانی است. تقریباً تمام رقص های سنتی هند وامدار قواعد کلی ارائه شده در رساله ناتیاشاسترا هستند.