با توجه به رشد شتابان شهرنشینی و افزایش شدید جمعیت شهرها، مساحت شهرها نیز گسترش یافته و زمین‌های حاشیه شهرها اشغال می‌شود. رشد فیزیکی شهرها ممکن است منجر به تغییر کاربری اراضی کشاورزی شده و به مراتع طبیعی و کوهستان‌ها تجاوز کند؛ بنابراین توسعه فیزیکی شهرها می‌تواند به تخریب محیط زیستی دامن بزند. هدف این پژوهش شناسایی و رتبه‌بندی معیارهای محیط زیستی اثرگذار بر توسعه فیزیکی شهر شیراز است. در این پژوهش با بررسی مقالات، گزارش‌ها و کتب مختلف و نیز مشورت با اساتید و متخصصان محیط زیست و خدمات شهری مهم‌ترین مؤلفه‌های محیط زیستی اثرگذار بر توسعه فیزیکی شهر شیراز شناسایی شده است و سپس پرسش‌نامه‌ای جهت سنجش و ارزیابی متخصصان حوزه ساخته شد. نمونه آماری این پژوهش بر اساس روش کوکران تعیین و 232 نفر از متخصصان محیط زیست و خدمات شهری شهر شیراز به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌های پژوهش بر اساس رویکردهای توصیفی و آزمون فریدمن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان داد بعد «حفاظت از اکوسیستم» مهم‌ترین بعد اثرگذار بر توسعه فیزیکی شهر شیراز با در نظر گرفتن الزامات محیط زیستی است و پس از آن ابعاد «آلودگی زیست‌محیطی»، «بعد مصرف سوخت و سیستم حمل‌ونقل» و «بعد توسعه فیزیکی پایدار شهر» قرار دارند. همچنین در بین 22 مولفه بررسی شده و بر حسب نظرات کارشناسان، مولفه «در نظر گرفتن حریم رودخانه‌ها، انهار، مسیل‌ها، مرداب‌ها و برکه‌های طبیعی» مهم‌ترین معیار محیط زیستی اثرگذار بر توسعه فیزیکی شیراز است و پس از آن «اجتناب از تخریب مراتع و قطع درختان»، «حفاظت از تنوع زیستی»، «حفاظت از پهنه‌های زیستی و اکولوژیکی اطراف شهرها به‌عنوان منبع تداوم حیات منطقه» و «حفاظت از باغ‌ها و اراضي كشاورزي» قرار دارند.